Gerçek Dostlar Bir Elin Parmaklarını Geçmez

Gerçek dostlar bir elin parmaklarıyla sayılabilirler. Hayatta belli bir aşmaya geldiğimizde ve birçok deneyime sahip olduğumuzda, bu gerçek çoğumuza şaşırtıcı gelmez.

Genellikle iyi ilişkiler kurmaya ve insanlarla gerçek bağlantılar kurmaya çalışırız. Bizi anlayan insanlar, güvenebileceğimiz insanlar ararız. Ruhumuzu kucaklayan dostluklar isteriz, bize keşfetmek için çeşitli hisler sunan dostluklar.

Ancak, çoğunlukla bunu başaramıyoruz ve dostluklarımızın çoğu rahatlıktan yoksun veya en azından olmasını istediğimiz kadar derin değil. Bir başka deyişle, istediğimiz kadar çok “ruh arkadaşımız” yok.

Ruh eşimiz olduğuna inandığımız insanların aslında sadece yarısı gerçekte ruh eşimiz

Sahip olduğunuz özel arkadaşlarınızı düşünün ve onları kalbinizde onurlandıran bir unvan verin ve sayın. O zaman bu sayıyı yarıya bölün ve işte bunlar “gerçek arkadaşlarınız”.

Bu, Tel Aviv Üniversitesi ve Massachusetts Teknoloji Enstitüsü tarafından yapılan bir araştırmada teyit edildi: Ruh eşlerimiz gerçekte gördüğümüz arkadaşlarımızın sadece yarısı.

Her iki kurumdan da birer bilim adamı ekibi, bir algoritma kullanarak sosyal ilişkilerimizin karşılıklılığını değerlendirebilen bir “dostluk makinesi” yarattı.

Başka bir deyişle, algoritma gerçek arkadaşlarımız olarak düşündüğümüz kişilerin bizimle aynı şekilde hissedip hissetmediğini anlamaya çalışmaktadır ve bu sayede bizim onları koyduğumuz seviyeye onların bizi koyup koymadığını ortaya çıkarmaktadır.

Arkadaşlık makinesinin elde ettiği sonuçlar, ruh eşlerimiz olduğunu düşündüğümüz arkadaşlarımızın sadece yarısının bizim hakkımızda aynı düşündüğünü göstermektedir.

“Katılımcıların yüzde 95’inin ilişkilerinin karşılıklı olduğunu düşünüyoruz. Birinin arkadaşın olduğunu düşünüyorsan, aynı şekilde hissetmesini beklersin. Fakat durum böyle değil – sadece ankete katılanların yüzde 50’si çift yönlü dostluk kategorisinde uyuşuyor.”

Gerçek arkadaşlıklar nadir oluyor

Gerçek arkadaşlıklar nadirdir. Bu kimseyi şaşırtmadı, değil mi? Ancak bu durum biraz endişe verici. Aynı şeyin herkes için geçerli olduğuna dair bir genelleme yapamayız, ancak bunun çoğu kişinin başına geldiği doğrudur.

Belki de bizi dostumuz olarak gördüğümüz insanlarla yakınlaştıran veya onlardan kopartan yalnızca bazı yaşam koşullarıdır. Dolayısıyla, bu gerçekten bir miktar meselesi değil, kalite meselesi. Zaman geçtikçe ve tecrübelerin birikimiyle, hayat arkadaşlarımızı daha çok sevmeyi öğrendik, ancak sayıları belirgin bir şekilde azaltıldı.

Bu kendi içinde kötü veya tuhaf bir durum değildir; oldukça basit bir ifadeyle, bu bir yaşam yasasıdır. Zamanla, duygularımız en çok güvendiğimiz insanlara ve bize iyi titreşimler veren insanlara karşı daha yoğunlaşıyor.

Sık sık içgüdülere ve birisine yaklaşmaya olan isteğinizle alakalıdır. Birinin sizin için iyi olacağına inanıyorsanız, onlara daha çok güvenir ve onların yanındayken daha iyi hissedersiniz. Bu sizi sevdiğiniz kişilere daha yakın hale getirir ve sağlıklı, samimi ve “gerçek” arkadaşlıklar oluşturur.