Yalnız Olduğumda Sadece Kendimim

Miguel Hernández, en ünlü sonelerinden Para cuando me ves tengo compuesto‘da (Beni gördüğünde) en ünlü mısralarından birini yazmıştır: “Yalnız olduğumda sadece kendimim.” İçine işleyen güzel ama melankolik yalnızlığı anlatmak isteyen bir yazardan başka kimsenin aklına gelmeyecek basit ama büyüleyici bir söz.

Basit ama melankolik şeyler zaten bıkkın, herkesten ve her şeyden yorulmuş olan ruhlarda yeniden dirilebilir. Bu söz, hayatımda okuduğum en derin gerçeklerden birini yansıtıyor. Sanırım, Miguel Hernández burada sevdiği kişiyle birlikte olduğunda daha iyi hissettiğini ve daha çok kendi gibi olabildiğini, yalnız olduğunda ise çok daha kötü olduğunu anlatmak istiyor.

Ne demek istemiş olursa olsun, bir yazar için en büyük mutluluklardan biri okuyucuya yazdıklarını, kendisini en iyi hissettirecek şekilde yorumlama özgürlüğü tanımasıdır. Bu söz sadece birkaç kelimeden oluşmasına rağmen azametli bir konuya değiniyor: pek çok kişinin yalnızlıktan duyduğu özel, eşsiz ve benzersiz mutluluk.

Yalnızım ama kimsesiz değilim

Yalnız kalmaktan hoşlanan insanlar hayatlarında olan diğer insanlara karşı cömert davranmaya eğilimlidirler. Biriyle birlikte olmak için herhangi bir zorunluluk ya da talep olması gerekmediğini bilirler. Daha az açıklama beklerler ve onlarla birlikte vakit geçirmek daha keyiflidir. Talep etmeye hakları olmadığını bildikleri şeyleri istemezler ve başka insanların da karşılarındaki insanlardan bir şeyler isterken böyle davranmaları gerektiğini düşünürler.

Seçilmemiş yalnızlık diye bir şey yoktur; biriyle birlikteyken sahip olamayacağınız ve sizin için gerekli olan yalnızlık vardır. İnsanlarla çevriliyken yalnız hissetmekten daha kötü bir şey yoktur. Kendiniz hakkında bir şeyler ortaya çıkarmak için çabalarsınız, sonra elinizde kalan tedirginlik ve huzursuzluk duyguları olur.

Bu yüzden, birçok açıdan yalnızım ama hiçbir açıdan kimsesiz değilim. Kendi varlığım ve arkadaşlığım beni çevreliyor ve bununla ilgili kendimi kötü hissetmiyorum.

Milyonlarca insanın arasında, belki de bazen yalnızlığımın bakış açımı çarpıttığı görüşünü paylaşan biriyle tanıştığımda inanılmaz hissediyorum. Etrafımı, kendimi yalnız hissettirmeyen insanlarla çevirmeyi seviyorum çünkü onlarlayken özgün, eşlik ediliyor ve zenginleştiriliyormuş gibi hissediyorum.

Sadece yalnızken kendimim

Bazen her insan gibi benim de kötü ve üzgün bir modda uyandığım oluyor. Tek başımıza öfkeyi ya da üzüntüyü yaşamadan önce, kendimize bize eşlik edecek birini aramamız gerektiği söylenir. Genelde bu tavsiyeye göre davrandım ancak benim için uygun olmadığı ortaya çıktı.

Üzgün olduğunda yalnız olmak isteyen kimsenin bu yüzden suçlu hissetmemesi gerektiğini düşünüyorum. Kendi üzüntülerini başkalarından çıkaran, yalnızlığın yarattığı korkunç hislerden kaçmanın ve insanlarla birlikte olmanın daha iyi olduğunu düşünen pek çok insan var.

Yalnızlığınızın tam anlamıyla keyfini çıkarmayı, diğerleriyle iletişim kurmayı tamamen kesmekle karıştırmamak çok önemli. Paranoyak ya da soğuk değiliz. Hayatın tekrarlayıp durduğu şeyi kabul ettik. Mesajı aldık. Kendimizi daha mutlu hissetmemiz sağlayan arkadaşlıkları tercih ediyoruz.

Pek çok insan bizim tuhaf ve talepkar olduğumuzu, çocukça davrandığımızı düşünüyor. Ancak tek yaptığımız dünyadaki çelişkilere karşı masum bir şekilde tepki vermeye devam etmek. Bu hayatta yapmamız gerektiği farz edilen her şeyi ilk yapan kişi olmak istemeyiz. Arkadan iş çevirmeyiz, gözlem yaparız ve sıramız geldiğinde zorunluymuşuz ve izleniyormuşuz gibi hissetmeden gerekeni en iyi şekilde yaparız.

Yalnız olduğumda sadece kendimim çünkü kimse beni, benim anladığım gibi anlamaz ve kimse yalnız olduğunda kendini benim kadar eğlendirmez. Yalnız olduğumda, sanki ben, kendimin en kötü versiyonuymuş gibi hissediyorum bazen de yalnızken acılarımı anlıyorum. Yalnız vakit geçirirken kendimi birisiyle birlikte bulduğumda artık onlar için sorumluluk almam. Bu yalnız olmanın ve istediğim an yalnız olmayı seçebilmenin verdiği mükemmel bir mutluluktur.