İşitme: Ölmeden Önce Kaybettiğimiz Duyu

Ölüm, onu anlamaya çalışmak için yalnızca kenarlarından tutup kaldırıldığında bulunacak bir gizemdir ve hep öyle kalacaktır. Bilimin doğrulayabildiği verilerden biri, işitme duyusunun, kural olarak ölmeden önce kaybettiğimiz son duyu organımız olacak olmasıdır.

Hepimiz öleceğiz. En çok sorgulayıcı anlardan biri hayattan kopup ölüme geçtiğimiz süreçtir. Görme kaybı ve diğer duyu organlarının başarısız olmasından sonra işitme organının aktif olduğu uzun zamandır iddia edilmektedir; hatta vicdanın da aktif olduğu doğrudur. Ve artık bunu doğrulayan bir bilimsel çalışma vardır.

Ölmeden önce sevilen birinin kulağına fısıldayan kişi, bu bilgiye sahip olduğunda, ölen kişinin kendisini duyduğunu düşünerek, kendini rahatlatır. Bu nedenle bu bilgi aslında o kadar önemsiz değildir. İşitme duyusu hala aktifse, sevgi dolu sözler insanların bu hayattan kopmadan önce son adımı daha sakin bir şekilde atmalarına yardımcı olabilir.

“Ölümü düşünmeden ölüme katlanmak, ölüm düşüncesini taşımaktan daha kolaydır.”

– Blaise Pascal

İşitme ve ölüm anı

Ölüm anında işitme duyusu ile ilgili yapılan araştırmalar British Columbia Üniversitesi‘ndeki (UBC) araştırmacılar tarafından gerçekleştirildi. Sonuçlar Scientific Reports dergisinde yayınlandı. Çalışma, Vancouver’daki St John Hospice‘de ölüme yakın olan hastalar üzerinde gerçekleştirildi. Veriler sağlıklı insanlardan oluşan bir kontrol grubu ile karşılaştırıldı.

Elizabeth Blundon liderliğindeki araştırmacı grubu, hastaları Elektroensefalogramlar (EEG’ler) aracılığıyla izledi. Bunlar beynin elektriksel aktivitesini ölçer ve çevresel uyaranlara bir yanıt olup olmadığını tespit etmemizi sağlar.

Ölçümler, hem insanlar bilinçli iken hem de bilinçlerini kaybettikten sonra yapıldı. Bu hastalara yaygın olan sesler ve garip sesler duymaları sağlandı. Aynı şey sağlıklı insanlar için de yapıldı. Sonuç, her iki durumda da beynin benzer bir  tepki vermesiydi.

Çalışmanın sonuçları

Çalışmanın sonunda araştırmacılar, insanların ölmeden kısa bir süre önce bilinçsizlik durumuna girdiklerinde duyabilecekleri sonucuna vardılar. Dr. Elizabeth Blundon, doğal bir ölümle ölenlerin cevap vermeme aşamasına girdiği bir nokta olduğunu açıkladı. Buna rağmen yapılan ölçümler, yine de işitebileceklerini göstermektedir.

Blundon, “Verilerimiz, ölmek üzere olan bir beynin, bilinçsiz bir durumda bile, yaşamın son saatlerine kadar sese tepki verebileceğini gösteriyor” dedi. Bu da, işitmenin en kaybedilen duyu olduğu fikrini destekler.

Bununla birlikte, araştırmacılar bu ses algılarının herhangi bir bilinç düzeyine sahip olup olmama anlamına geldiğini bilmemektedir. Diğer bir deyişle, bu durumda olan insanların seslerin anlamını ne ölçüde anlayabildiğini hala bilmiyoruz.

Romayne Gallagher bu konu üzerinde çalışma yapan diğer doktorlardan biridir. Kariyeri boyunca ölmek üzere olan insanların, eğer hala bilinçleri yerindeyse, sevdiklerinin seslerini duyduğunda, pozitif tepki verdiklerini gözlemlemiştir. Ancak, belirtilen çalışma bu olasılığı doğrulamadı veya geçersizliğini ortaya koydu.

İlginç diğer veriler

2017’de New York Üniversitesi’nden Dr.Sam Parnia da kendine hayatın son anları hakkında birçok soru sormuştu. Kalp krizi geçiren ve sonra hayata dönen hastalarla yaşadığı deneyimler, beyin aktivitesinin vücut klinik olarak öldükten sonra bile devam ettiğine inanmasına neden oldu.

Parnia, ölümün bir an değil bir süreç olduğunu savunur. Yani akciğerler nefes almayı bıraktığında ve kalp atmaya devam ettiğinde, aktivite beyinde hala vardır ve en az üç dakika daha devam eder. Bu durumda kişinin kendi ölümünün farkında olup olmadığı da belirsizdir ancak Parnia kişinin bunun farkında olduğunu düşünür.

Parnia, beyin hasarı yoksa kişinin kalp krizi geçirdikten sonra canlanabileceğine de dikkat çekiyor. Bunun “ölümden” beş veya altı saat sonrasına kadar başarıldığını ve yalnızca beyin işlevini sürdürdüğü için mümkün olduğunu söyler. Bu büyüleyici bir konudur, ancak diğerlerinde olduğu gibi şimdilik cevaplardan çok soru vardır.