Çocuklarınızı Övmek: En İyi Üç Yolu

Çocuklarınızı övmek riskli olabilir. Gerçekten de, “Sen çok akıllısın!” gibi şeyler söylemek veya “Çok yaratıcısın!” demek bazen yardımcı, bazen de zararlı olabilir. Bu yazımızda bunun nedenini anlatıyoruz.

Küçüğünüz bir başarı sergilediğinde veya ayakkabılarını kendi başına giymek gibi bir beceri gösterdiğinde, başarılarından dolayı hemen onu övüyorsunuz. Bravo! Bir şey başardılar ve onları sözlü olarak ödüllendiriyorsunuz. Aslına bakarsanız, övgüleriniz çoğu zaman siz düşünmeden ağzınızdan çıkıyor.

Çocuklarınızı övmek: İki tarafı keskin kılıç

Çocuğunuz eylem=övgü ilişkisini kurdu. Bu nedenle, büyük olasılıkla başarılarını tekrar övülmek için tekrarlayacaktır.

Araştırmalar, övgü kullanımının çocukları daha fazla övgü almaya motive ettiğini oldukça açık bir şekilde gösteriyor. Bu nedenle, övgü bir çocuğu etiketlediğinde (örneğin, “Çok zekisin”), çocuğun zaman içinde performansı veya öğrenme süreciyle ilgilenmek yerine bu algıyı sürdürmeye odaklanması kolaydır.

Psikolog Alonso Tapia, yalnızca övgü kullanmanın “bir kontrol biçimi olarak algılanabileceğini, bu nedenle göreve olan ilginin azalacağını” iddia ediyor. Başka bir deyişle, çocuklarınızın soru sormasını durdurabilir veya katılımlarını en aza indirebilirsiniz. Kısacası, son derece zeki olduklarını söyleyerek çocuğunuzun davranışını pekiştirmeye çalışırsanız, onun içsel olarak motive edilmiş davranışlar sergilemesini durdurabilirsiniz.

Bu nedenle, etkili bir motivasyon çerçevesi oluşturmalarına yardımcı olmak için çocuklarınızı nasıl övmelisiniz? Aşağıdaki üç strateji bir cevap sağlayabilir.

Kişiyi değil süreci övün

Çocuklarınızı nasıl övdüğünüz onların düşüncelerini etkileyebilir ve buna karşılık zorluklara göğüs germe, sebat etme ve akademik olarak başarılı olma eğilimlerini etkileyebilir. Araştırmaya göre, iki belirli zihniyet vardır: sabit ve büyüme.

1. Sabit bir zihniyete sahip çocuklar, zeka, karakter ve yaratıcı yetenek gibi şeylerin doğuştan ve değişmez olduğuna inanırlar. Başka bir deyişle, ne kadar çalışırlarsa çalışsınlar veya ne kadar çaba sarf ederlerse etsinler, doğduklarında kendilerine verilen kartlara büyük ölçüde takılıp kalırlar. Potansiyellerinin sınırlı olduğuna inandıkları için, yeteneklerini test eden zorluklardan kaçınırlar. Bu tür düşünceler kolayca okuldaki başarısızlığının veya sosyal geri çekilmenin nedenleri olabilir.
2. Büyüme zihniyetine sahip çocuklar, beyni büyüyebilen bir kas olarak düşünür ve yetenekleri pratik, çaba ve özveri ile geliştirilebilir. Gelişim zihniyetine sahip çocuklar, doğuştan yeteneklerinin bir tohum gibi olduğuna ve büyümelerinin, kendilerine nasıl bakıldığına bağlı olarak büyük ölçüde koşullandırılacağına inanırlar.

Düşünmedeki farklılık, dört yaşındaki çocuklardan bir bulmacayı çözmelerinin istendiği bir deneyle kanıtlanmıştır. Onlara daha önce tamamladıkları kolay bir bulmacaya geri dönme veya daha zorlu bir bulmacayı deneme seçeneği verildi.

Sabit zihniyete sahip çocuklar, daha kolay bulmacayı yeniden yapmaya karar verdiler, böylece mevcut yeteneklerini ortaya koydular. Öte yandan, gelişim zihniyetine sahip çocuklar, yeni bir bulmacayı çözme fırsatı olduğunda, birisinin neden aynı bulmacayı tekrar yapmak isteyeceğini merak etti.

Gelişim zihniyetine sahip çocuklar, daha zor bulmacaları çözmeyi seçti. Gerçekten de, büyüme zihniyetine sahip çocuklar, zaten bildiklerini çözerek güven kazanmaya çalışmak yerine, yeteneklerini test etmeye devam etme eğilimindeydiler.

Çocuğunuzda bir büyüme zihniyeti geliştirmek ister misiniz?

Eğer öyleyse, onları övmek yerine süreci övün:

1. Stratejilerini övün. Örneğin, “Bunu yapmanın gerçekten iyi bir yolunu buldun”.
2. Spesifik bir şekilde övün, örneğin, “Kesirleri gerçekten kavradın”.
3. Çabaları için övün. Örneğin. “Pratik yaptığını söyleyebilirim.”

Gerçekçi olun

Psikolog Wulf-Uwe Meyer liderliğindeki bir başka araştırmacı grubu, övgüyü gerçek değeriyle kabul eden yedi yaşın altındaki çocuklarla bir dizi deney yaptı. Araştırmacılar, gerçeği ortaya çıkarmak için 12 yaşından büyük çocukların övgü sözlerini nasıl incelediğini doğruladı. Başka bir deyişle, çalışmalarının değerine ilişkin algılarını aldıkları övgü ile karşılaştırdılar.

Meyer ve arkadaşlarının araştırmaları, kendi algıları ile öğretmenin algısı arasında bir fark gören çocukların, övgüyü, öğretmenin yetenekten yoksun olduklarını ve ekstra bir desteğe ihtiyaç duyduklarını düşündüklerinin bir işareti olarak aldıklarını keşfetti. Öte yandan, çalışma, öğretmenin yaptığı çalışmayla ilgili bazı eleştirilere maruz kalması durumunda övgünün daha samimi olarak alındığını göstermiştir.

Bunu deneyin:

• Samimi olmak. Bir ebeveyn olarak yapabileceğiniz en büyük hatalardan biri, çocuklarınızın övgülerinizin ardındaki amacı anlayacak kadar bilgili olmadığını varsaymaktır. Örneğin, kötü sonuçları överek bir çocuğu cesaretlendirdiğinizi düşünebilirsiniz, ancak çocukların gerçek olmayan övgüleri bir başarısızlık işareti olarak algılayabildikleri ortaya çıktı. Gerçek başarılar için gerçek övgüler sunun.

Onları tamamen övmeyi bırakın

Etkileyici bir araştırma grubu, övgünün tamamen cesaret kırıcı olabileceğini gösteriyor. Aslında bu konuda çığır açıcı bir araştırma Mary Budd Rowe tarafından yapılmıştır. Öğretmenler tarafından cömertçe övülen bir grup ilkokul öğrencisinin soruları daha belirsiz bir tonla yanıtlamaya başladığını gösterdi (“Cevap yedi mi?”). Öğretmen aynı fikirde olmadığında, öğrenciler başlangıçta teklif ettikleri fikri geri çektiler.

Joan Grusec ve Leon Kuczynski tarafından yürütülen başka bir çalışmada, genellikle cömertçe övülen sekiz ila dokuz yaş arasındaki çocuklar, akranlarıyla günlük olarak daha az cömert davranmaya başladılar. Aslında, çocuklar “Yardım ettiğiniz veya paylaştığınız için sizinle gurur duyuyorum” ifadesini her duyduğunda, daha az yardım etme ve paylaşma davranışı sergilediler. Bu nedenle, işbirlikçi dürtünün yoğunluğu azaldı ve istenen etkinin tam tersi bir etki yarattı.

Çocuklar övgüye tolerans geliştirir ve sürekli artan dozlara ihtiyaç duyar. Ebeveynler ve öğretmenler övgüyü ortadan kaldırır kaldırmaz, çocuklar etkinliklerine olan ilgilerini kaybedebilirler.

Dikkat bir kez geri çekildiğinde, birçok çocuk açık bir tanıma ile pekiştirilen görevi uygulamayı bırakır. Özetle, belirli bir davranışı gerçekleştirme ya da onun içsel sonuçları konusundaki zevkleri, görünüşü pekiştirme umuduyla koşullandırıldığı için ortadan kalkar. Bu ortadan kalktığında davranış da ortadan kalkar.

Tüm bunları göz önünde bulundurarak, övgülerinizde biraz daha cimri olmak istiyorsanız, bunun yerine ne yapmalısınız?

Gözlemleyin ve yorum yapın

Övgü yerine gözlemlemeye ve yorum yapmaya çalışın. Örneğin, “Resmini bitirdin!” Bu tür yorumlar, çocuğunuzun çabasını takdir eder ve başarılarından gurur duyması için onu teşvik eder. Çocuğunuz bir resim çiziyorsa, onun hakkında ne düşündüğünüzü söylerken onları yargılamayın. Örneğin, “Bu bulutlar çok büyük!” demeyin veya “Bu kadar çok mavi kullanman gerektiğine emin misin?” demeyin.

Günün sonunda, çocuğunuzun cesaretlendirildiğini ve motive edildiğini hissetmesini istersiniz. Zaferlerinizi tanımalısınız çünkü onlarla gerçekten gurur duyuyorsunuz. Alışkanlıkları değiştirmek biraz çaba gerektirir, ancak diğer övgü biçimleriyle birleştirmeye çalışırken çocuklarınıza “Aferin” demeye devam ederek başlayın.