Sevgi, Şiddetten Çok Daha İyi Bir Öğretmendir

Bu makale, “aptalca davranmalarını durdurmak için çocukların bazen ihtiyacı duyduğu şeyin iyi bir şaplak olduğunu” düşünen tüm insanlara ithaf edilmiştir. Halkın sokakta kullandığı jargonda söylüyorum, çünkü okulda, oyun alanlarında, parklarda ve sosyal ağlarda bunu duymuşumdur. Bu şekilde söylüyorum çünkü sanırım ne kadar üzücü olduğunu da yansıttığını düşünüyorum.

Çocukların ağzını açmasına izin verilmeyen bir eğitim modelinden, çocukların ebeveynlerin yolunu şaşırttıkları ve çocuk referansı açısından bir kaos yarattıkları karışık bir modele geçtik. Relativizmin egemen olduğu bir Babil Kulesi şekli. Her şey iyi olabilir ve her şey kötü olabilir. Eski bir şarkıda söylendiği gibi hepsi de birbirine bağlıdır.

Aslında, her şey sorgulanabilir değildir. Başka herhangi bir ortamda olduğu gibi, eğitimde de asla geçilmemesi gereken kırmızı çizgiler vardır. Onlardan biri de şiddettir. 

Tokat şiddettir

“Çocuğuma vurmam. Sadece arada bir ona iyi bir şaplak atıyorum, böylece uslu duruyor ve kimin patron olduğunu hatırlıyor.” “Aslında bundan ben de hoşlanmıyorum ama bazen başka bir şansım kalmıyor.” “İnanın benim canım ondan daha çok yanıyor.” İyi de, bir çocuğa, şiddetin – tür ne olursa olsun – bir amacı yerine getirmeye hizmet ettiğini öğretirsek, her şeyden önce öğrenecekleri şey budur.

Eylemlerimizin, gençlerimizi en çok eğiten unsurlar olduğu unutulmamalıdır. Davranış biçiminizin verdiği örneklerden daha hızlı veya daha iyi öğreten hiçbir şey yoktur.

Muhtemelen daha sonra iş arkadaşlarına vurmak istemeyeceklerdir, fakat öğretmenleri, aileleri ya da eğitimcileri de zamanında yaptığı için onu bir seçenek olarak göreceklerdir. Aslında, bu kişiler onu çok sevmelerine rağmen, ona şiddet uyguluyorlardı. O halde, onu o kadar çok şey sevmediğimiz insanlar üzerinde kullanmak, onu kullanmak için iyi bir sebep olabilir, değil mi?

“Bazen başka seçeneğim kalmıyor.” Bu ifade, şiddeti hayal kırıklığı ile ilişkilendirir. O tokadın içinde, ebeveyn, başka yollarla hedefe ulaşamamış olmanın hayal kırıklığını görebilir. Birçok durumda, kişi rezil bir olayın içinden geçmek zorunda kaldığından dolayı öfke, bu eylemin içinde gizlidir. Bu duygu, daha fazla enerji serbest bırakılması ve dolayısıyla daha güçlü bir darbe anlamına gelir.

Tokat üzücüdür

Üzücüdür, çünkü acıya neden olur. Üzücüdür, çünkü korku üretir. Üzücüdür, çünkü gözyaşlarına neden olur. Hatta arkasında herhangi bir ders bile bırakmadan bu şeylerin üçünü birden derhal tetikleyebilir. Bu ceza, bütün cezalar gibi, ne yapmanız gerekmediğine, olumsuzluklara odaklanmaktadır. Bir tokat alternatif davranışlardan söz etmez. Sınıf arkadaşlarınıza ya da arkadaşlarına vurmamalısınız derler, ancak kişilere eleştiri ya da olumsuz yorum karşısında nasıl davranmaları gerektiği öğretilmez.

Bu yolla, çocuk, arkadaşlarına vurabilir, başkalarını tehdit edebilir, ayrımcılık yapabilir, birilerini izole edebilir ya da onlara hakaret edebilir. Böylece, bu davranışların hepsi için bir tokat yiyecekler ve bağırmaya, ezmeye veya şu hayatta nasıl uslu davranmaları gerektiğini bilmemeye devam edecekler.

Şiddeti “deneyim” olarak mazur görmek

Bir diğer popüler yorum ise “Şiddet gördüm ve bende hiçbir soruna neden olmadı“dır. Neyse ki, bazen insanlar için işler “bazı davranışlara rağmen” yolunda gider, onlar “sayesinde” değil. Muhtemelen sana bir şeyler öğreten ya da işlerin nasıl yapıldığını öğrenmek için gözlemleyebileceğin biri vardı. Şiddetin müzakere biçimi olarak nasıl kullanılamayacağını sana öğreten.

Konunun bu olduğunu, başka bir şey olmadığını aklınızda tutun. Şans eseri, birinin tokat yüzünden travmatik hale gelmesi çok düşük bir ihtimaldir. Ancak, söylemeye çalıştığım, bir çocuğu şiddet kullanmadan gayet iyi eğitebilirsiniz. Yine de, daha fazla çaba göstermek, sabır, daha fazla üstüne düşünme ve çocuğumuzla daha fazla zaman geçirmeyi gerektiriyor. Kaliteli zaman ama, sadece çalışma, ev temizliği, ütü ve bakkal alışverişi sonrasında kalan zaman değil.

Ne yaptıklarına devamlı olarak dikkat etmemizi gerektiriyor, sadece duyarlılık engelimizi aşan ve sıkıntı oluşturan şeyleri değil. Onlara ne söylediğimize de, sadece yanlış davrandıkları zaman veya sabrımızı denedikleri zaman değil. Bunu yaparsak, tokatlar yok olur, çünkü basit bir biçimde, gerekli olmazlar. Çok eğilmiş bir ağacın gövdesini düzeltmek için böyle sert bir önlem almamız gerekmiyor. Bunun yerine sevgiyle büyüdüğü her santimde zaten biz bunu yapmış olacağız.

Bu kimseye zarar vermez. Düşünsenize, bundan daha güzel bir şey var mı? Dahası, çocukların da kendi önemli işleri var…