Fare Parkı Deneyi: Neden Bağımlı Oluruz

Ünlü Fare Parkı deneyi, bağımlılığın doğası hakkında bazı ilginç görüşler sunmuştur. Sıçanlar genellikle insanlara genetik benzerlikleri nedeniyle “psikolojik deneyler” için kullanılmaktadır. İnsan genomunun yüzde doksan beşi sıçanlarla aynıdır.

Sıçan içeren çalışmalar her zaman kontrollü ortamlarda (diğer bir deyişle laboratuvarlarda) gerçekleştirilir. Laboratuvar hayvanlarının çoğu, dış dünyayla hiçbir teması olmadan kafeslerde tek başına yaşar. Bu, bu hayvanların yaşaması için tamamen doğal olmayan bir ortamdır.

“Tüketiciliğin doğasında olan tutum, tüm dünyayı yutuyor. Tüketici, meme için ağlayan ebedi emicidir. Bu alkolizm ve uyuşturucu bağımlılığı gibi patolojik olaylarda açıkça ortadadır.”

– Erich Fromm

60’lı yıllarda, bilim insanları bağımlılığı araştırmak için sıçanları kullandı. Ayrıca, sıçanları yiyecekle ödüllendiren veya elektrik çarpmasıyla cezalandırabilen elektrikli cihazlarla tasarlanmış kafesler olan Skinner kutuları adı verilen bir şey kullandılar.

Bu kafesler, bilim insanlarının ve davranış psikologlarının davranışları incelemelerini sağladı. Fare Parkı deneyi bu paradigmadan koptu. Nedenini öğrenmek için okumaya devam edin.

Bağımlı fareler

60’ların davranış psikologlarının yaptıkları şey, farelerin içine cerrahi olarak bir tedarik aracı koymaktı. Sonra, onları Skinner kutularına (ayrı kafesler) koydular. Ardından, onlara kafesteki kolu bastırmayı öğrettiler. Kola bastıkları zaman, fareler kendilerine bir doz psikoaktif ilaç verecekti.

Neredeyse bütün vakalarda, söz konusu madde eroindi. Eroin, tüm zamanların en bağımlılık yapan uyuşturucularından biridir. Mesele şu ki, bir fare kola her bastığında, hemen bir doz uyuşturucu aldı. Araştırmacılar, bazı durumlarda, farelerin bazılarının, fazla miktarda ilacı kendilerine sağlamak için kola tekrar tekrar bastığını fark ettiler.

Farelerin bir kısmı öylesine bağımlı oldu ki, yemeyi ya da içmeyi unuttu. Unutmadıkları tek şey, eroini nasıl alacaklarıydı. Sonuç olarak, farelerin çoğu deney sırasında öldü. Araştırmacılar, eğer insanlar bu tür bir ilaca aynı türde erişime sahipse aynı kaderi yaşayacakları sonucuna vardılar.

Ardından, Profesör Bruce Alexander ve Kanada’daki Simon Fraser Üniversitesinden bir grup araştırmacı ortaya çıktı ve Fare Parkı deneyi fikrini önerdi.

Fare Parkı deneyi

Profesör Bruce Alexander, farelerin izole tutulmalarının, deneylerden objektif sonuçlar çıkarmayı imkansız hale getirdiğine inanıyordu. Deneydeki bütün fareler, bir cins Norveç sıçanının soyundan gelen albino idi. Bu; girişken, meraklı ve zeki bir türdür. Kafeslerde izole olmak, doğal ortamlarından çok uzak olmalarına neden olur. Tüm bunların ışığında, bu yeni araştırmacılar bir fare parkı yaratma fikri ile geldi.

Alexander “serbest” sıçanların kafesli sıçanlarla aynı şekilde davranıp davranmayacağını merak etti. Bağımlılığa karşı doğuştan gelen bir eğilim var mı? Fareler uyuşturucu tüketince, ölünceye kadar kullanmaya devam etmeleri mümkün olan tek sonuç mu?

Bu soruları cevaplamak için, Alexander 1977’de Fare Parkı deneyine başladı. Araştırma ekibi iki grup hayvanla başladı. Bir grup, normal laboratuvar kafeslerinde birbirlerinden izole edilmiş şekilde yaşıyordu. Bununla birlikte, diğer grup için araştırmacılar, kafeslerden birinin büyüklüğünün 200 katı kadar bir alan inşa etmişlerdi. Alan, birçok bitki ve ağacın olduğu bir parka benzeyecek şekilde tasarlandı.

İzolasyon ve bağımlılık

Araştırmacılar yeni deneylerini Fare Parkı deneyi olarak adlandırdı ve laboratuvar sıçanlarıyla etkileşime girmeleri için fare parkına vahşi sıçanlar koydu. Hem kafesli hem de parktaki sıçanların morfine erişimi vardı.

Araştırmacılar farelere iki sıvı arasında bir seçim yaptırdı. Biri morfin içeriyordu, diğeri içermiyordu. Morfinin acı tadını bir şeker çözeltisi ile gizlediler. Birkaç gün sonra, kafesli sıçanlar morfin içeren sıvıyı tercih etmeye başladı. Fare Parkı sıçanları da morfini içti, ancak morfini tercih etmeleri çok sayıda günden sonra gerçekleşti.

Deney süresince bilim insanları kafesli sıçanların serbest sıçanlardan 19 kat daha fazla morfin tükettiğini gözlemledi. Parktaki sıçanlar, daha önce denemiş olsalar bile, ilacı tüketmemenin ve ilaca karşı koymanın faydalarını anlıyor gibiydi. Alexander ve ekibi deneye farklılıklar getirdi. Örneğin, her iki gruptaki çok sayıda sıçanı bağımlı hale getirdi, ancak model pek değişmedi.

Fare Parkı deneyi, uyuşturucu bağımlılığının oluşmasında sosyal izolasyonun ne kadar belirleyici bir faktör olabileceğini göstermiştir. Diğer sıçanların varlığı ve parkın sunduğu özgürlük alanı, sıçanların uyuşturucu tüketme isteğini önemli ölçüde azalttı. Morfine teslim oldukları zaman, etkilenen sıçanlar normal hallerine geri dönmek için ellerinden geleni yaptılar, hatta geri çekilme döneminden geçtiler.

Toplumumuz artık çoğunlukla ekranlara ve akıllı cihazlara odaklandığından, sosyal izolasyon giderek daha yaygın hale geliyor. Bu zaten önemli bir ölçüde var olan bağımlılık krizinin ortasında bir sorun teşkil edebilir. Bu nedenle, Fare Parkı deneyinin sonuçları güncelliğini şimdi her zamankinden daha fazla korumaktadır.