Çocukluk Travmalarıyla İlişkili Beş Özellik

Çocukluk yaşamın çok önemli bir aşamasıdır. O yıllarda gerçekleşen fiziksel ve psikolojik şeyler, beyninizde uzun süreli izler bırakır. Çocukluk çağı travmaları, bir insanın kişiliğine tamamen nüfuz etmesinin nedeni, tüm yaşamı boyunca onu etkilemesidir.

Ancak bu, en azından belirli bir dereceye kadar üstesinden gelemeyeceğimiz anlamına gelmez. Birisinin zor bir çocukluğa sahip olması, tam ve tatmin edici bir yaşam sürecekleri anlamına gelmez. Ama genellikle bir çeşit tedavi gerektirir.

Üstesinden gelinemeyen çocukluk çağı travmalarının varlığını gösteren belirli özellikler vardır. Zor bir çocukluk yaşadıysanız, hayatınızda bu özelliklerden herhangi birinin olup olmadığını kontrol etmeye değer. Kendiniz için bir şeyler yapmanın zamanının geldiğini görmenize yardımcı olacak iyi işaretlerdir.

“Travma, ölüm değil yaşamın yol açtığı bir şeydir. Bir insan farkında bile olmadan ölebilir. Doğum, anlama travmasına işaret eder.”

– Richard Matheson

1. Kısıtlama, çocukluk travmasıyla ilgili bir özellik

Kısıtlama, dünyada bir etki yaratmakta zorluk çekmekle ilgilidir. Kendi hayatındıza bile. Bu, gerçekten ne düşündüklerini ya da gerçekten istediklerini yapma konusunda isteksiz olan kişiler için geçerlidir. Ya bir şey yapmaktan veya söylemekten korkarlar ya da ne yapacaklarını veya söyleyeceklerini bilmiyorlardır.

Çocukluk çağı travmaları, bir kişinin belirli durumlarda kendileri için ayağa kalkamayacağını hissettirir. Bu genellikle bir çeşit izolasyona yol açar. Diğer insanlarla ilgili bir korku ile birleştiğinde, diğerleriyle ilişkilerde aşırı bir zorluk.

Bazı insanlar doğal olarak içe kapanırlar ve bu nedenle sosyal durumlarda çok rahat hissetmezler. Ancak, ne düşündükleri ya da hissettikleri yüksek sesle söyleme problemleri yoktur. Ne yaptıklarını, söylediklerini ve düşündüklerini kontrol edebilirler.

Öte yandan, hayatlarında çocukluk travmasının üstesinden gelemeyen ve fark edilmeden, dikkat çekmeden yaşamaya çalışan insanlar da vardır.

2. Asabiyet

Çocukluk çağı travmalarının üstesinden gelmeyen insanlar genellikle çok fazla öfke arzetmektedir. Bu, mutlaka şiddetli insanlar değildir. Çok toleranslı olmadıkları ve agresif reaksiyonlara maruz kaldıkları görülüyor.

Mesele şu ki, her ne kadar olmasalar bile, her zaman patlamak üzereler. Onların öfkesi de nesnelerle ya da ses tonlarıyla ilgilenme biçiminde fark edilir.

Hareketlerinde ve konuşma tarzlarında gerginlik görebilirsiniz. Diğer bir deyişle, fiziksel olarak saldırgan olmasalar bile, öfkeli bir havaları vardır.

3. İltifatları reddetme

Çocukluk çağı travmalarının üstesinden gelemeyen kişiler de sıklıkla kendilerine değer veremede sorunlar yaşamaktadır. Ya başkalarından kendilerini daha aşağı ya da çok daha üstün hissederler. Ancak, ikincisi sadece bir cephedir; kendilerinde sahip oldukları zayıf görüşün telafi edilmesi için bir mekanizma.

Bu yüzden övgüleri reddetmeleri normaldir. Asla yeterince iyi olmadıklarına inanırlar. Böylece birisi bazı alanlarda çok iyi olduklarını söylediğinde rahatsız olurlar.Kişinin ya yalan söylediğini ya da alay ettiğini düşünürler. Kendilerine karşı sadece nefret duyan bu kişiler başkalarının onlara dair iyi bir fikre sahip olmasını anlayamazlar.

4. Sürekli özür dilemek

Geçmişte çocukluk çağı travmaları olan birisi, söylediği veya yaptığı her şeyin diğer insanları rahatsız ettiğini hisseder. Bu yüzden çok özür diler.

Hiç gerek yokken bile af diler. Konuşurken, kendini ifade etme hakkına sahip olmadığı gibi bir düşünceyle özür diler. Ve bir yere girerken ya da çıkarken özür diler.

Bu eylemlerde, kısıtlayıcı bir çocukluğun, belki de aşağılayıcı bir çocuğun işaretini görebiliriz ve çok az sevgi gösterebiliriz. Böyle insanlar, kendilerine dikkat çeken herhangi bir şey için özür dilemeli gibi hissediyorlar. Bu, çocukluk çağı travmalarının en yaygın etkilerinden biridir.

5. Çatışmadan kaçmak ya da tam ortasında yaşamak

Travmatik çocukluklar, son derece çatışmacı bir ailede gelişmeye eğilimlidir. Anlaşmazlıkların ve saldırganlığın norm olduğu bir ortam. Herhangi bir kelime ya da herhangi bir eylem bir dizi problemi çözebilir. Bu nedenle, bir çocuk korku içinde ve bazen çatışma takıntısı ile büyüyecektir.

Çatışmadan korkanlar, ondan kaçmak için ellerinden geleni yapacaklardır. Bir anlaşmazlıktan kaçınmak için kendi mahkumiyetlerini görmezden bile gelebilirler.

Ancak, çatışmayı sevenler, her şeyi bir soruna dönüştürüyor. Deneyimledikleri ve çocuk olarak öğrendikleri davranışlara bağlılar.

Genellikle çocukluk çağı travmalarını bilinçli bir şekilde ele almadan çözemeyiz. Bunların üzerinde çalışmalıyız, böylece onlar bizim kişiliğimizi istila etmeye ve hayatımızı cehenneme çevirmeye son verebilirler.

Her zaman çocukluğumuzdan kalan bir şey vardır. Fakat yetişkin olduktan sonra, çocukluk çağı travmalarını bize zarar vermeyecek şekilde yönetme ve yorumlama konumunda oluruz.