Biyofotonlar: Düşüncenin Etkisi

Biyofotonların konusu hem büyüleyici hem de tartışmalıdır. Onları ilk tanımlayan kişi 1923’te Alexander Gurwitsch adlı bir Sovyet bilim adamıydı. Bunların hücrelerin birbirleriyle iletişim kurduğu bir tür radyasyon olduğunu iddia etti.

Bu sonuca varmak için Gurwitsch biraz soğan dikti ve bu ışınları bir tüpe yönlendirdi. Hücre çoğalmasını hızlandırdı. Oradan yola çıkarak biyofotonların varlığını önermeye başladı. Yine de, bunu güvenilir bir şekilde kanıtlayamadı.

Birkaç yıl sonra, başka bir bilim adamı, Marburg Üniversitesi’nden Bernd Ruth, güçlü bir cihaz kullandı ve Gurwitsch’in iddiasını doğruladı: hücreler gerçekten de küçük ampuller gibi davranıyor gibiydi. Bu radyasyonun taşıyıcıları benzersiz parçacıklardı: biyofotonlar.

Van Wijk ve Van Wijk, bir şifacının ve hastasının yanına bir asetabularia numunesi yerleştirerek ve şifa seansı sırasında ve dinlenme periyotları sırasında alglerden gelen foton emisyonunu ölçerek; emisyonların ritmindeki değişikliklerin yanı sıra, algler daha güçlü bir ışık kaynağıyla uyum içindeymiş gibi, algler tarafından yayılan fotonların önemli ölçüde değiştirilmiş sayımlarının üretildiğini gösterdi. 

-Ernesto Bonilla-

Biyofotonlarla ilgili gelişmeler

Ruth, sağlıklı hücrelerin biyofotonları algılama, biriktirme ve yayma konusunda büyük bir yeteneğe sahip olduğunu buldu. İlk başta, herkes bu parçacıkların kökeninin termal olduğunu düşündü, çünkü tüm canlıların bir sıcaklığı vardı, dolayısıyla bu, hücrelerin yaydığı gizemli ışıklar olurdu.

Ancak, birkaç yıl sonra, 1982’de, Marburg Üniversitesi’nde (Almanya) Fizik profesörü olan Alman araştırmacı Fritz Albert Popp önceki teoriyi reddetti. Araştırması , biyofotonların hücrelerle iletişim işlevini yerine getirdiği sonucuna varmasına yol açtı. Sağlıklı hücrelerin harmonik bir parlaklık yaydığına, hasta hücrelerde ise kaotik olduğuna dikkat çekti.

Görünüşe göre, ölüm anında hücreler ışık çıkışlarını yüz kata kadar arttırırlar. Birkaç saat sonra, bu parlaklık tamamen kaybolur. Nihayetinde Popp, ışıktan yapıldığımızı ve bu ışığın bir bilgi taşıyıcısı olduğunu iddia etti. Yine de, bu bildiri hakkında cevaplardan daha fazla soru vardı.

Biyofotonlar, karanlıkta bir ışık

Popp’un teorisine göre, biyofotonlar veya hücrelerden gelen ışık, bu birimlerin birbirleriyle iletişim kurmasını sağlar. Elektromanyetik alanlar yayarlar. DNA bir tür alıcı anten görevi görür ve daha sonra bu bilgiyi başka bir hücrenin DNA’sına iletir. İletişim akışkan olduğunda sağlık vardır; kesintiye uğramış veya kaotik ise, hastalık mevcuttur.

O zamandan beri biyologlar ve fizikçiler konuyu araştırmaya devam ettiler. Pek çoğu, herhangi bir gizem olduğunu ve ünlü ışığın sadece biyokimyasal süreçlerin bir etkisi olduğunu kabul etmiyor.

Bununla birlikte, diğerleri, konunun çok daha ileri gittiğine ve Popp’un önerdiği gibi , bu olgunun sağlık ve hastalık süreçlerinin temel bir bileşeni olduğunu öne sürdüklerine dikkat çekiyor. Hatta bu enerjinin hala düşüncelerimizde mevcut olduğu varsayılmıştır. Bunun nedeni, hücrelerden oluşan ve çevreyi değiştirme yeteneğine sahip olan beyinden gelmesidir. Bu, kendiliğinden iyileşme, plasebo etkisi, bir şifacının elleriyle  iyileşme vb. gibi şeyleri açıklar.

Niyette güç var mı?

Biyofotonlar konusu, aynı zamanda, bir niyetin çevrede değişiklikler üreten bir enerji formuna çevrildiği bir bakış açısına da yol açmıştır. Başka bir deyişle, düşünce madde üzerinde güce sahip olur. Bu ifadeyi desteklemek amacıyla çeşitli deneyler yapılmıştır.

En çarpıcı deneylerden biri, Stanford Üniversitesi’nde (ABD) malzeme bilimi ve mühendisliği profesörü olan William Tiller tarafından gerçekleştirildi. Ellerini vücudun ürettiği enerjiyi ölçen bir cihazdan yaklaşık 15 santimetre uzağa koyan bir grup gönüllüyü işe aldı. Gönüllüler zihinsel olarak enerjilerini artırmayı amaçladılar. Görünüşe göre, niyetleri sayımın artmasına neden oldu.

Aslında evde kendiniz yapabileceğiniz daha kolay bir deney var. Yarım bardak suya birkaç yemek kaşığı pirincin dökülmesinden ibaret. Ardından, başka iki bardakla da aynısını yapın. İlkiyle, her gün sevgi ve övgü ile konuşmalısınız. İkincisine, bakmamalısınız bile. Üçüncüsünü ise, her gün hakaret etmelisiniz. On gün sonra sonuca bir bakın.

İçinde biraz pirinç bulunan bir bardak su ile konuşurken kendinizi gülünç hissedebilirsiniz. Ancak, sonuçlara şaşıracaksınız. Bu çok basit bir deney. Bir şans verin!