Adı Olmayan Bir Acı

Bazı acılar, sizde bir iz bırakır ve konuşamaz hale getirir. Bazı kayıplar için söylenecek söz yoktur. Bir yetim ya da dul olmak canınızı acıtır ama çocuğunuz öldüğünde, söylediğiniz hiçbir şeyin hislerinizi yansıtamayacağını fark edersiniz. İşte bu, adı olmayan bir acıdır.

İçinizi yakan bir acıdır bu çünkü bir parçanızı, hayat verdiğiniz bir parçayı kaybetmişsinizdir. Bu nedenle, hayatınız bir anlamını yitirmiştir çünkü artık tek hissettiğiniz suçluluk duygusudur, çünkü sizin daha önce gitmeniz gerekiyordu, onların ölmesini engeleyebilmeliydiniz çünkü.

Hissettiğiniz sıkıntı normal olsa da suçluluk duygusuna kapılmak, çocukların anne babalarından sonra yaşamaya devam etmesi gerektiği halde siz yaşamaya devam ettiğiniz için kendinizi kınamanızın bir sonucundan başka bir şey değildir.

“Ölülere acıma Harry. Yaşayanlara acı ve herkesten çok da sevgisiz yaşayanlara acı.”

– J. K. Rowling

Sizin suçunuz değil

Vicdanınızın iç sesi bu acılı zamanlarda bilhassa yoğundur.  Genelde doğruyu yanlıştan ayırmanıza yardımcı olan o küçük Cırcır Böceği olabilecek ama olmayan bir geçmişi hatırladığınızda size işkence edebilir. Kontrolünüz dışında olan bir geçmiş yüzünden kendinizi suçlamanıza neden olur. 

Bazen suçluluk ve sorumluluk duygularını ayırmak güçtür. Sizi saran acıyla tükenirseniz, bu acıyı yenip ilerlemenize engel olmuş olursunuz. Suçluluk, mantığa cevap vermez; sadece sizi bütünüyle işgal eder. Çünkü olanları anlayamaz ve kendinizi suçlamaksızın kabullenemezsiniz.

Acıyı anlamak, kabullenmeye doğru ilk adım olsa da kaybınızın ardındaki bütün “nedenleri” anlamanız gerekmez çünkü çoğu zaman bir neden yoktur. Sadece böyle olmuştur, hepsi bu.

“Sevdiğimiz kişiler ölünce bizi gerçekten bırakıyor mu sanıyorsun? Büyük sıkıntılar yaşadığımız zamanlarda onları eskisinden de çok hatırlamıyor muyuz sanıyorsun?”

– J. K. Rowling

Acılı zamanlarda suçluluğu tedavi edin

Suçluluk, acımızı yaşama sürecinde en çok güçlüğe yol açan duygulardan biridir. Ama bunu aşmak için izleyebileceğiniz bazı adımlar vardır: 

• Acınız hakkında konuşun. Güvendiğiniz dostlarınız ve akrabalarınızla konuşun. Kaybın bir tabu hâline gelmesine izin vermeyin. Olanları kabul etmek önemlidir ve farklı görüşleri dinlemek, suçluluk duygusunu aşmanıza yardımcı olacaktır.
• Duygularınız kabul edin. Suçluluğun beraberinde üzüntüden bitkinliğe kadar sayısız birçok duyguyu getirmesi normaldir. Bütün bunları kabul edin ve yaşayın ama onların sizi tüketmesine izin vermeyin.

• Hayatınızı bir kenara atmayın.  Yas sürecinde kendinizi çok kötü hissedebilir ve farkına varmaksızın rutinlerinizi ihmal edebilirsiniz. Bu durum, kaybınızın ardındaki nedenleri aramaya devam etmenize yol açar. Kendinize ve size ihtiyaç duyan sevdiklerinize ilgi göstermekten vazgeçmeyin.
• Vefat etmiş olan sevdiğinizin hayatını hatırlayın. Çocuğunuzu tek tanımlayan şey onu kaybettiğiniz an değildir. Size duyduğu bütün sevgiyi ve paylaştığınız mutlu anları hatırlayın. Ona verebileceğiniz en güzel hediye budur.
• Gerekirse profesyonel yardım isteyin. Bir çok insan aynı şeyi yaşamış olsa da herkes aynı değildir ve yardım isteyerek sizi tutsak eden duyguları aşmayı başarabilirsiniz.