Acımasız Tanrı: Günlük Hayatın Bir Karikatürü

Yazan ve doğrulayan psikolog Sergio De Dios González

Tarafından yazılmıştır Leah Padalino

Son Güncelleme: 21 Aralık, 2022

Neredeyse baştan sonra bir oda içerisinde geçen ve sadece dört oyuncu içeren bir film çok cazip görünmeyebilir. Fakat Acımasız Tanrı (Carnage) şaşırtıcı bir şekilde günlük yaşamın oldukça muhteşem bir parodi halinde resmedildiği bir film olarak ortaya çıkıyor. Roman Polanski’nin filmi Yasmina Reza’nın Le Dieu du Carnage adlı oyununun uyarlanmıştır.

Hiç şüphesiz filmin sıra dışı bir tadı olduğu kesindir. Kate Winslet, Jodie Foster, Christoph Waltz ve John C. Reilly gibi güçlü bir oyuncu kadrosuna sahip olan bu kısa film, kullandığı alanlara göre statik ve karakterlerle sınırlı olmasına rağmen çok güçlü bir senaryo ve etkili oyunculuk ile akılda kalmayı başarıyor.

“Kanunun kökeni, bildiğiniz gibi, kaba kuvvettir.”

– Alan Cowan, Carnage

Acımasız Tanrı: Çocuklar hakkında bir çatışma mı?

Her şey, tek dış mekan çekimi olarak bir parkta iki çocuk arasındaki bir tartışma ile başlar. Tartışma, çocuklardan birinin diğerine bir sopayla vurması ile sona erer. Daha sonra, sopa ile dayak yediği için ağzı kötü bir şekilde yaralanan çocuğun ailesi Longstreetlere ait bir eve çevrilir kameralar. Ebeveynler, bir çözüm bulmak için dairede buluşurlar. İki aile şu şekildedir:

• Cowanlar: “saldırgan” çocuğun ebeveynlerdir. Zarif ve seçkin bir çifttir. Baba, Alan, tanınmış bir avukattır, ama vicdani gelgitleri vardır. Anne, Nancy, şüpheli bir ahlak yapısına sahip, bir finansal yatırımcıdır. Sosyal statüye sahip iyi ve varlıklı bir aile gibi görünürler. Ancak, görünüşlerinin ardındaki yanlış ve ikiyüzlülük çok geçmeden ortaya çıkar.
• Longstreetler: “kurbanın” ebeveynleri. İyi niyetli, barışçıl ve çatışmayı kibarca çözmeye çalışan bir çifttir. Michael, baba, sakin, işin kolayına giden, iyi niyetli bir adam gibi görünür ve gergin durumu sakinleştirmeye çalışır. Penelope, karısı, tanınmış bir pasifist ve yazardır. Bu sahneden, “misafirlere” karşı nasıl bir belli bir düşmanlık içerisinde olduğunu görürüz.

Bıçaklar çekilecek

Film devam ederken, maskeler düşer ve karakterler politik olarak doğru yaklaşımdan saldırganlığa doğru hareket ederler. Barış elçisi gibi görünen Michael bile karanlık ve ateşli bir tarafa yönelir.

Konuşma, gerçekten sözel katliam haline gelir ve bıçaklar çekilir. Başlangıçta bir çatışmanın çözülmesi ve çocuklara iyi bir örnek teşkil etmesi gereken bir durum, tam bir karmaşa haline gelir. Her bir aile üyesi, gerçek rengini ortaya çıkarmaya başlar.

Akıl yürütme ve tutarlılık ortadan kalkar. Her biri daha da saldırgan olur. Her karakterin en kötü halini ve birbirleriyle dalga geçtiklerini görürüz. Görünüşe göre bu ciddi durum, çocukça bir tartışmaya dönüşen bir saçmalık haline dönüşecek.

Acımasız Tanrı ve Ben-Merkezcilik

Bu film, insanlığın en ilkel dürtülerini araştırır. Daha yoğun, daha karanlık tarafımız giderek daha kapalı bir atmosferde ortaya çıkar. Cowan’ın apartmandan ayrılmak için yaptığı her girişim, bir tartışmadan diğerine doğru giderken başarısız olur.

Tartışmalar genellikle bir taraftan diğerine savrulur ve bir çıkış yolu olmayan tek yönlü bir caddeye doğru yol alır. Her şeyin çözülecekmiş gibi durduğu bir zamanda ise, başka bir tartışma aileleri tuzağa düşürür ve tekrar tartışma haline dönülür.

Bu, filmdeki bir şeyin, bir odanın dört duvarı arasında sıkışıp kaldığı ve hiçbir yere gitmediği bir olay örgüsü izler. Filmin bir noktasında aslında asansöre binmek için evden çıkarlar. Kavgaları sona ermiş gibi görünüyor, ama aniden yeni bir tane başlar ve yine oturma odasına geri dönerler.

Tartışmalar, iki aile arasındaki bir kadın-erkek savaşı ile sonuçlanana kadar büyür. Sonra tamamen bireysel bir savaş haline gelir. Her biri kendini savunur ve insan inatçılığı çirkin yüzünü ortaya çıkartır. Herkes haklı olduğunu düşünür. Herkes, kendileriyle aynı şeyi düşündüğü takdirde dünyanın daha iyi bir yer olacağını söyler.

Acımasız Tanrı, insan doğasının oldukça dokunaklı bir parodisidir. Karakterler, her türlü temel kendini savunma mekanizmasını kullanır, asıl konuyu kaçırıyor ve birbirlerini arkadan bıçaklar.

Sosyal eleştiri

Kabul edilen sosyal kuralları ardında bıraktıklarında ve gerçek karakterlerini ortaya çıkardıklarında, insanların maskelerinin arkasındaki gerçekliği görüyoruz. Dünyamızda iki yüzlülüğü ve ahlaksızlığı görüyoruz. Polanski, günlük yaşantımıza karamsar bir görüntü çiziyor çünkü bu karakterler hepimizin hayatında var. Bunlardan herhangi biri ile tanışık olmak çok olası bir durumdur.

Film, para ve statüye verdiğimiz önemi, özellikle de kendi ilişkileri hakkında kendi çalışmalarından daha çok endişe duyan Alan Cowan’ın karakteri ile eleştiriyor. Oğluna hiç ilgi göstermiyor.

Ayrıca, işinin tıbbı ciddi sağlık sorunlarına neden olan bir ilaç firmasını savunmak olduğunu tespit ettiğimizde onu ahlaksız bir karakter olarak görüyoruz. Buna ek olarak, her zaman çalışan, cep telefonuna yapıştırılmış biri olarak yaşıyor. Potansiyel tartışmalardan kaçmasına izin verir, ancak tutumu iki aile arasındaki iletişimi önleyerek çatışmaya nihayet katkıda bulunacaktır.

Penelope, Alan’ın zıt karakterindedir. İnsani nedenlere çok odaklanmış ve üçüncü dünyanın sorunlarının çok farkındadır. Ancak, gördüğü her şeye inanır ve Sudan’ın Batı’dan aldığı yardımın arkasındaki gerçek çıkarları göremez.

Eleştiri, komedi ve gerçekçilik

Bu kaotik, anlamsız durum hiçbir yere varamaz. Filmin gerçekten harika bir tarafı, çocukların ebeveynlerine bir ders vermesidir. Kısa bir sahnede, her şeyin başladığı parka geri dönüş yapılır ve çocukların yaşadıklarını geride bıraktıklarını görürüz.

Bu film, düşünmemizi sağlarken, belki de çok karmaşık şeyler yaptığımızı ve her şeyin çocuklar arasında basit bir tartışma ve el sıkışması ile çözülebileceğini gösteriyor.

Eleştiriler, komedi ve gerçekçilik, Acımasız Tanrı’da harika bir şekilde bir araya geliyor. Bu bize günlük bir durumu gösterir, ancak insanlığın, parmaklıklar arkasından kopup gelen, vahşi ve bencil bir yaratıktan başka bir şey olmadığını ortaya çıkarmak için sahte gülümsemelerin de ötesine geçer. Acımasız Tanrı, mevcut toplumun sanatsal bir karikatürü, insan sadakatine yapılmış eleştirel bir bakış açısıdır.

“Vahşi bir tanrı olduğuna inanıyorum. Zamanın başlangıcından bu yana kuralları sorgulanmamış olan bir tanrıya…”

– Alan Cowan