Sevmeye Programlandık mı?

Aşkın aptal gibi davranmamıza neden olduğunu söylüyorlar. Gerçekten de bazen aşık olmamamız gereken kişilere aşık oluruz. Ya da sadece bir an süren aşk ilişkilerimiz olur. Bazen de karşılıksız aşkın acı tuzağına düşüyoruz. Dahası, bazı insanlar sayısız hayal kırıklıkları, yaralar ve başarısızlıklar nedeniyle kendilerini o kadar yorgun hissederler ki, bir daha asla sevmemeye yemin eder ve kalplerinin kapılarını sonsuza kadar kapatırlar.

Ancak, aşkın beyinde yeşerdiği açıktır. Bu nedenle, sosyobiyolojik bir amacı vardır. Ve sadece türümüzün devamlılığını desteklemek için üreme amaçlarından bahsetmiyoruz. Aslında sevgi, yalnızca bir çift arasındaki klasik tutku bağıyla değil, birçok şekilde kendini gösterir.

Sevmek, varlığımız boyunca en çok ve en çeşitli şekillerde çekimlediğimiz fiildir. Bu derin, zenginleştirici ve sağlıklı duyguyu hissediyorsak, bunun nedeni anlaşılmaya değer bir dizi nedendir.

Diğer figürlerle bağlanma ilişkileri kurmaya programlandık. Hayatta kalmamızı ve refahımızı garanti ederler.

Biz sevmeye programlandık

Beyindeki sevgi mekanizmalarını anlamak, bir tür olarak kendimizi daha iyi anlamamızı sağlar. Örneğin, aşık olduğumuzda neden bu kadar enerji dolu hissettiğimizi veya ihanetin neden bu kadar acıttığını anlamamıza yardımcı olur. Ayrıca, işlevsiz ve sevgisiz ailelerde büyümenin neden ruh sağlığımız üzerinde sonuçları olabilir?

Sevmek ve sevilmek (partnerler, arkadaşlar veya aileler tarafından) açlık veya susuzluk gibi biyolojik bir ihtiyaçtır. Bununla birlikte, hayatta kalma ihtiyacımız, bağlantı ihtiyacımızı aşıyor. Bu nedenle hayatta kalmak ve varlığını sürdürmek genellikle insan beyninin temel amacıdır.

Davranış bilimlerinde uzmanlaşmış bir psikiyatrist olan Stephanie Cacioppo, Wired for Love: A Neuroscientist’s Journey Through Romance adlı kitabı yazdı. İçinde, sadece sevmeye “programlandığımızı” değil, aynı zamanda bu duygunun hepimize amaç ve anlam veren bir gereklilik olduğunu iddia ediyor.

Sevgi, ilgi ve korunmaya ihtiyaç duymamız için bizi motive eder. Bu içgüdüsel duyguyu yaşadığımızda beynimiz 12 bölgeye kadar faaliyete geçer.

Bağlanma: temel bir ihtiyaç

Hayatta kalmamız büyük ölçüde bağlanmaya ve birbirimizle bağ kurma yeteneğimize bağlıdır. Bağlanma, psikoloji ve etoloji alanlarında karşılıklı ilgi, şefkat ve korumaya dayalı duygusal bağı tanımlar. Bu deneyim sadece bir çocuk ve ebeveynleri arasında ortaya çıkmaz. Ayrıca çiftler arasında ve hatta arkadaşlıklarda gelişir.

Hayatımızda bir dizi önemli figüre sahip olmak stresi azaltır ve aidiyet duygumuzu geliştirir. Sadece sevginin aktığı değil, aynı zamanda öğrenme ve deneyimin de bize bilgelik verdiği türden ilişkilere sahip olduğumuzda kendimizi başkalarının bir parçası olarak hissederiz. Aslında, herhangi bir biçimdeki aşk, özen ve saygıyı içerir. Bunlar sosyal beynin iki temel direğidir.

İlişkiler bize anlam ve amaç verir

Dr. Cacioppo kitabında, Syracuse Üniversitesi’nin (ABD) yaptığı bir çalışmada da bahsedilen bir iddiada bulunuyor. Her ikisi de aşkın beyindeki dopaminerjik ödül devresini harekete geçirdiğini ileri sürerler. Ayrıca oksitosin, serotonin ve adrenalin salınımını artırır. Bu nörotransmitter seli, on iki beyin bölgesini harekete geçirerek içimizde çok sayıda ihtiyaç, motivasyon ve duyum yaratıyor.

Yine de, aşkı yöneten bu karmaşık nörobiyolojik mekanizmaların aynı zamanda bize bir amaç vermesi amaçlanıyor. Partnerlerimizin ve ailelerimizin sevgisi, tıpkı arkadaşlıklar gibi varlığımıza anlam katar. Aslında bu derin ve çok yönlü duygu, bizi motive eden, hedefler koymaya ve her sabah neden kalkmaya değer olduğunu hatırlamaya davet eden sosyal bir yapıştırıcıdır.

İnsan olarak bizi geliştiren bir sosyal sözleşme

Sadece korunmuş hissetmek veya hayati anlamlar oluşturmak için değil, sevmeye programlandık. Aslında aşk, tüm biçimleriyle aynı zamanda bir toplumsal sözleşme biçimidir. Çiftler, aileler ve hatta arkadaş grupları küçük ortaklıklar gibidir.

Başarılı ve tatmin edici olmak için hakkaniyete, adalete ve özene dayalı olması gereken türden bağlantılar bunlardır. Diğerlerini sevmek, istemek veya onlar için şefkat hissetmek, onlarla günlük olarak işbirliği yaptığımız anlamına gelir. Bu bilinçsiz sözleşme , sorunları ve zorlukları çözmemize, çocuk yetiştirmeyi paylaşmamıza, ekonomik destek bulmamıza ve hatta sosyal imajımızı oluşturmamıza olanak tanır.

Kim olduğumuz, günlük olarak etkileşimde bulunduğumuz insanlarla bağlantılıdır. Birbirimizi sevmek ve sevdiklerimizle ilgilenmek olağanüstü bir destek oluşturur. Toplumda daha fazla güvenlik ve esenlik içinde gezinmemizi sağlar. Bu destek, bizi neredeyse her zaman karmaşık olan ortamlarda ilerlemeye teşvik eden bir demirleme görevi görür.

Hepimizin önemsendiğini, sevildiğini ve saygı duyulduğunu hissetmeye ihtiyacımız var. Bu duygusal birleşme, sosyal varlıklar olarak gelişmemizi kolaylaştırır.

Sevgiyi hak etmek

İnsanların bizi hak ettiğimiz şekilde sevmelerini neden her zaman başaramadığımızı merak edebilirsiniz. Aslında bu, psiko-duygusal dokumuzdaki en büyük çarpıklıktır. Hem bir ironi hem de çok büyük bir trajedi. Sevmeye programlandık ama bazen çok seviliyoruz.

Kendinizi bu tür bir durumda bulursanız ne yapabilirsiniz? İdeal olarak, kötü deneyimlerinize rağmen aşktan vazgeçmemeniz gerektiğini hatırlamalısınız. Örneğin, işlevsiz bir aile nedeniyle kötü bir çocukluk geçirmiş olmanızın, varlığınızı yönetmesi gerekmez. Ya da acı verici bir ilişki, bir daha aşık olmanız için kapıyı kapatman gerektiği anlamına gelmez.

Kalbinizin kapısını kapatmayın. Unutmayın, sevginin birçok şekli vardır. İyi arkadaşlar, iyiliğiniz için çok gerekli olan günlük desteği de oluşturabilirler. Shakespeare’in dediği gibi, “Aşk yağmurdan sonra güneş ışığı gibi rahatlatır”. Ondan kaçmayın.