DSM ve Büyüleyici Tarihi

DSM (Zihinsel Bozuklukların Tanısal ve İstatistiksel El Kitabı) tarihi, insanlığın belirli bir bölümünün insan zihnini nasıl kavradığının öyküsüdür. Birçok ülke hala bu kılavuzu akıl hastalığı için ana tanı aracı olarak kullanmaktadır. Ancak gelişimi tartışmalara konu olmuş ve zamanla birçok soru sorulmuştur.

İlk eleştirilerden biri, ismine rağmen istatistik içermemesidir. Sorular ayrıca kılavuzun zihinsel bozuklukları sınıflandırma şeklini de çevreler. Ayrıca, DSM’nin kendi tarihi, bilimsel doğasıyla tamamen çelişen bölümler içermektedir.

Çoğu zaman, bu kılavuzda tanımladıkları rahatsızlıklar, tedavi yöntemlerinden çok insanları etiketlemek için kullanılır. Ayrıca önerdikleri tedavi neredeyse her zaman farmakolojiktir. Birçok uzman bu gerçeği eleştiriyor. Şimdi, DSM’nin büyüleyici tarihine daha yakından bakalım.

“Yeni bir şeyin başlangıcında mı olacağız yoksa tedavi “sihirli hap” ile mi kurulacak? Psikiyatri yeniden kurulacak mı? Hangi temelde? İlginç zamanlar geliyor.”

– Alejandro Garcia

DSM’nin tarihi

ABD’de, 1917’de zihinsel bozuklukların sınıflandırılması için ilk resmi sistemi yaptılar. Amerikan Mediko-Psikolojik Derneği tarafından tasarlandı. Bu organizasyon daha sonra Amerikan Psikiyatri Birliği (APA) oldu. Ancak, DSM, 1952 yılına kadar yayınlanmadı. Bu DSM 1’di.

DSM tarihindeki sorunlu yönlerden biri, İkinci Dünya Savaşının acımasızlıklarından sonra toplumu “pasifleştirmeye” büyük bir ilginin olduğu bir zamanda ortaya çıkmış olmasıdır. Aslında, APA, kılavuzu tasarlamak için birçok askeri psikologa başvurmuştur.

En başından beri, zihinsel bozuklukların bu kadar kategorik bir şekilde sınıflandırılmasıyla ilgili bir soru ortaya çıktı. Bu eleştiriler, daha bütüncül görüşlere sahip oldukları için psikoloji ve psikanaliz alanlarından geldi. Başlangıçta, DSM sadece birkaç bozukluğu sınıflandırdı. Bu, 36 bozukluğu içeren ikinci bir versiyona yol açtı.

Dönüm noktası

DSM tarihinde belirli bir dönüm noktası vardı. David Rosenhan ünlü deneyini yaptığında meydana geldi. Aslında, DSM’de kullanılan tanı kriterlerinin son derece yanlış ve riskli olduğunu kanıtladı. Bu nedenle psikiyatri sorgulanmaya başlandı. Bununla karşı karşıya kalan psikiyatrist Robert Spitzer bir karşı saldırı başlattı. Bunun sonucu DSM III oldu.

Fikir, herhangi bir öznellikten tamamen vazgeçilmiş bir kılavuz oluşturmaktı. Bu zamana kadar, kılavuz, olası bozuklukların nedenlerini ve tedavilerle ilgili bazı açıklamaları içeriyordu. Ancak, üçüncü sürüm bunları attı. Aslında, bu sürüm, bozuklukların bir listesini yapmayı ve her biri için tanımlayıcı semptom setlerini tanımlamayı amaçladı.

Bu çalışmayı kim gerçekleştirdi? Bir grup Amerikalı psikiyatrist. Her bozukluğu ve özelliklerini nasıl tanımladılar? Son derece “demokratik” bir yöntemle: Oylama. Çoğunluk bozukluğu dahil etmek için oy verdiyse, dahil ettiler. Değilse, onu hariç tuttular. Gruba sadece organik okuldan psikiyatristler kabul edildi.

Amaç, kılavuzun evrensel olarak kullanılmasıydı. Yani, tüm kültürlerde ve tüm bireyler için. Liste tamamlandığında 265 bozukluğu içeriyordu. Onaylanmayan tek şey, yaratıcısı tarafından “tanımlanamaz ama atipik semptomları olan bir çocuk” olarak tanımlanan “atipik çocuk sendromu” idi.

Günümüzde DSM

1994 yılında DSM’nin dördüncü versiyonu hazırlandı. Daha önce olduğu gibi, dahil edilen kavramlara daha iyi kesinlik ve özgüllük kazandırmayı amaçladılar. Ayrıca, daha az belirsiz bir dil kullanmayı amaçlamışlardı. Bu versiyonda 404 bozukluğu listelediler.

2013 yılında beşinci versiyonu oluşturdular. Ancak bu, DSM tarihindeki en tartışmalı konu olmuştur. Aslında her yönden eleştirilmektedir. Çok paraya mal oldu, üzerinde on yıl çalışıldı, ancak hayal kırıklığı yaratan sonuçlar verdi. Yazarların kendileri bile bunu kabul ettiler.

Bu versiyon, psikoz risk sendromu olarak da bilinen zayıflatılmış psikoz sendromu gibi şüpheli klinik durumları içeriyordu. Bu, gelecekte birinin psikoz geliştirebileceğini gösteren bir durumdur. Ancak uzmanlar, %75 civarında yanlış pozitif tanılara yol açabileceğini iddia ediyor.

Dünya Sağlık Örgütünün (WHO) bu kılavuzun kullanılmasını önermemesi boşuna değildir. Bunun yerine, ICD-10’un (Uluslararası Hastalık Sınıflandırması) kullanılmasını öneriyorlar. Bununla birlikte, bu yayın da tartışmasız değildir. Ancak buna ek olarak, Ulusal Ruh Sağlığı Enstitüsü (NIMH) DSM’yi tamamen terk etmeye karar verdi. Belki de bu kılavuzun hayatının son bölümü başlamıştır.