Neden Bazı Çocuklar Ebeveynlerini Sevmez?

Çocuklar ve ebeveynler arasındaki karşılıklı sevgi, hafife alınma eğilimindedir. Ancak, bu böyle olmamalıdır. Çünkü bazı çocuklar ebeveynlerini sevmez. Bu bir bozukluk değildir ve anormal bir mizacın kanıtı da değildir. Bu sadece bazen olan bir gerçektir.

Çocukların ebeveynlerini sevmediği fikri tam kelime anlamıyla alınmamalıdır. Gerçekten de, bir sınırlama veya eksiklik olmadıkça, çocuklar her zaman ebeveynlerine duygusal olarak bağlı olacaktır. Ancak, bazen bu duygular olumlu değildir. Aslında, bunlar nefret, küskünlük ve kayıtsızlık duyguları olabilir.

Çocuklar ebeveynlerini sevmiyor gibi görünüyorsa, bunun nedeni genellikle sevgilerinin bastırılmış veya engellenmiş olmasıdır. Bu nedenle, sevgi oradadır, ancak doğru bir şekilde tezahür ettirilmemiştir veya ifade edilmemiştir. Peki bu nasıl olur?

“Hayatımızın her günü çocuklarımızın hafıza bankalarına yatırım yaparız.”

– Charles R. Swindoll

Yansıtma

Çocukların ebeveynlerini sevmemelerinin nedenlerinden biri yansıtma ya da aynalama olarak bilinen bir süreçten kaynaklanıyor olabilir. Bu, ebeveynler çocuklarına sevgi göstermediğinde olur. Sonuç olarak, çocuklar da ebeveynleriyle bu şekilde ilişki kurmayı öğrenirler.

Bu durumlarda, sevgi eksikliği duygusal gelişimlerini engeller veya sınırlar. Ebeveyn, bilinçli veya bilinçsiz olarak, çocuğuyla olan ilişkisini kısmen keser. Hatta çocuklarına aralarındaki bağın duygusal değil, daha pratik ve işlevsel olması gerektiği fikrini aktarırlar.

Bu tür koşullar altında, çocuk muhtemelen dünyayla duyguları aracılığıyla ilişki kurmayı öğrenmeyecektir. Aslında, aldıklarını vermeye başlarlar: Aldıkları şey kayıtsızlıktır. Bu onların önemli bir yanını kapatır. Aslında, bu tür durumlarda sevgi vardır ama baskılanmıştır.

Terk edilme seviyeleri

Çocukların ebeveynlerini sevmemelerinin bir başka nedeni de terk edilmeleridir. Terk ediliş kesin olduğunda, iki taraf arasında hiçbir bağlantı yoktur. Bu durumlarda, bazen çocuk, ortada olmayan ebeveyni idealleştirme veya reddetme eğiliminde olabilir.

Bununla birlikte, terk her zaman bir veya iki ebeveynin olmadığı anlamına gelmez. Terk etme, her iki ebeveyn de etraftayken, ancak çocukla ilgilenmediğinde de ortaya çıkabilir. Örneğin, yetiştirilmelerini üçüncü bir tarafa devredebilirler. Aynı durum, ebeveynler, çocuklarının hayatındaki önemli anlarda desteklerini sunmadıklarında da ortaya çıkar.

Bu durumlarda çocuklar, ebeveynlerinin onları en temel şekilde başarısızlığa uğrattığını hissetme eğilimindedir. Bu nedenle, ebeveynlerine güvenemeyeceklerini hissederler, güvensizlik içinde büyürler ve kendilerini onlardan uzaklaştırırlar. Zamanla, özellikle terk etme sistematik ise, bu genellikle hoşlanmama veya kayıtsızlığa dönüşür.

Ebeveynlerin kurbanları

Bazı durumlarda, çocuklar anne babalarını onların kurbanı oldukları için sevmezler. Bu genellikle istismar durumlarında ortaya çıkar. İstismar duygusal, fiziksel veya cinsel olabilir. Bu tür olaylar çocuğa büyük zarar verir. Aslında, ebeveynleri ile sağlıklı bir duygusal bağın gelişmesini engelleyen yaralar bırakırlar.

Bir çocuk babasını saldırgan biri olarak görmeyi öğrendiğinde, nefret tohumları eker. Bu örtük veya açık olabilir. Genellikle çocuklar şaşkın ve kızgın hissederler. Daha sonra, yaşlandıkça bu duygular güçlü reddedilme duygularına dönüşür. Buna ek olarak, genellikle güçlü bir suçluluk duygusu hissederler.

Bir insan, birincil bakıcıları ile sahip olduğu bağa dayanarak sevmeyi öğrenir. Aslında bir çocuğa asla çok fazla sevgi verilemez. Her gülümsemede, her sarılmada, her ilgide anne babalar hayatta ilerlemeleri için önlerini açarlar. Gerçekten de, sessizlikler, mesafeler ve kötü muamelenin bir çocuğun ilerlemesinin önündeki çok gerçek engeller olduğuna şüphe yok.