Tek Çocuk Olmanın Avantajları ve Dezavantajları

Ailenin tek çocuğu olmak ile ilgili binlerce hikaye ve mit duymuşsunuzdur. Bunlardan bazılarının bir raddeye kadar doğruluğu olmasına rağmen, diğerlerinin uzaktan yakından alakası yoktur. Gerek maddi kaygılardan ötürü gerekse birden fazla çocukla uğraşmaya vakit ayıramamak sebebi ile, tek çocuk yapmayı düşünen ebeveynlerin sayısı her geçen gün daha da artıyor.

Tek çocuk olmanın, kardeşler ile büyümek ile aynı şey olmadığını hepimiz biliyoruz. İçinde büyüdüğümüz aile, kişiliğimizi elbet etkiler. Tek çocuk olmanın da, tek başına iyi ya da kötü olarak adlandırılabilecek bir şey olmadığını belirtmekte fayda var. Kardeşlerinin olması bir insanı daha sosyal ya da dost canlısı yapmazken, aksi bir durum ise insanı tahammül edilemez bir tirana döndürmez.

“Çocuklarınıza verebileceğiniz en büyük hediye, kişilik ve özgürlüktür.”

– Denis Waitley

Çocuk yetiştirirken, ebeveynlerin kendilerinin çocuklarına bir örnek teşkil etmesi en önemli unsurdur. Yine de, tek çocuklar belirli karakter özelliklerine sahip olurlar. Ve tek bir çocuk olmanın, tıpkı kardeşler ile büyümekte olduğu gibi,  avantajları ve dezavantajları vardır. Şimdi bu hususlara yakından bakalım.

Tek Çocuğun Ebeveynleri

Birçok insan, ailedeki tek çocuğun ebeveynlerinin, birden fazla çocuklu ailelere kıyasla farklı davranıp davranmadığı hususunda merak içerisindedir. Bu sorunun cevabı evettir. Buna rağmen, buradaki esas mevzu çocuk sayısı değil, o çocukları isteyip istemedikleridir. 

En iyi anne ve baba olmak konusunda emin olamayan ama aynı zaman çocuk sahibi olmakta isteyen ailenin tek çocuğunun ebeveynleri, mevzu bahis kendi çocukları oldukları zaman biraz daha gergin olabilirler. Çocuk yetiştirme hususunda birçok kitaptan yararlanmaya çalışacakları ihtimal dahilindedir. Ama işler istedikleri gibi gitmediği zaman, kendilerini suçlu da hissedebilirler. Çocukları bu durumu sezebilir ve bu da kendilerini gerebilir.

Çocuk sahibi olmayı kafalarına koyan ama aslında içten içe bundan kaçınmaya çalışan ebeveynlerde vardır. Bu gibi durumlarda çocuğun bakımı evresini, dede, anneanne, babaanne hatta bir bakıcı gibi başka bir şahsa yüklerler. Sonuç olarak tek çocuk kendini yalnız hisseder ve bir yetişkin olarak insanlar ile kuracağı temel bağları oluşturmada zorluk yaşar.

Sonuç olarak, ebeveyn olmak istemeden tek çocuk sahibi olan anne ve babalar, bu durum ile doğru bir şekilde başa çıkabilir ve çocuklarını normal bir şekilde eğitebilir.

Küçük Yetişkinler

Teksak Üniversitesinde görevli Dr. Toni Falbo, kardeşi olmayan çocuklar üzerinde çalışmalarda bulunmuştur. Yapmış olduğu gözlemlere göre, kardeşi olmayan çocuklar yetişkinler ile bolca zaman geçirmektedir. Bu durumda kendilerinin, yetişkin insanlar ile rahat hissetmesini ve erken bir yaşta olgun bir şekilde hareket etmelerini sağlar.

Sonuç olarak, kardeşi olmayan çocuklar yetişkinleri ve hatta kendi ebeveynlerini denkleri olarak görür. Aslına bakacak olursanız, daha yaşlı insanları da birey olarak bu sınıfa koyar. Bu durum da kendilerine biraz zorluk çıkarabilir. Zaman geçirdikleri yetişkinler kadar olgun olmak isteyip, erken yaşta büyük işler başarmayı arzu ederler.

Aksine Falbo, kardeşi olmayan çocukların daha çok öz güven ile dolu olduklarını ifade etmektedir. Bu çocuklar için otorite figürlerinin ve öğretmenlerinin beklentilerini anlamak daha kolay olup, kendi yaşıtları arasından doğal liderler olarak sıyrılmaları daha olağandır.

Takım Çalışması ve Arkadaşlar

Kardeşi olmayan çocukların takım çalışması ile bir sorunu vardır. Bunun nedeni ise yapmak istediklerini kendi başlarına karar vermeye alışkın olduklarından kaynaklanır. Yine de, bu tür durumlar için ilk başlarda biraz zorluk çekerler. Zaman içerisinde gurubun bir parçası olmaya doğru adımlar atarlar.

Kardeşi olmayan çocukların, kardeşi olan çocuklara kıyasla daha az arkadaşı olduğunu ifade eden veriler de vardır. Gerçekten anlamlı ilişkiler kurabilecekleri birkaç arkadaşı olmasını tercih ederler. Aslında bu arkadaşları ile, kardeşler arasında kurulan bir bağa benzer bir temel kurarlar.

Bilimin bu güne kadar ifade ettiği durum, kardeşi olmayan çocukların, kardeşi olan çocuklardan çok farklı olmadığıdır. Sadece sorunlu bir çocukluk dönemi geçirdikleri zaman farklı olma eğilimi gösterirler.