Sizi Gerçekten Kimsenin Sevmediği Hissi

Hepimizin sevildiğimizi hissetmeye ihtiyacı vardır. Neredeyse yemek yemek ve uyumak kadar önemlidir: bu gerçekten temel bir ihtiyaçtır.

Kimsenin sizi gerçekten sevmediğini, yani hiç kimse için önemli olmadığınızı hissederseniz, sanki yaşamak için yemek zorunda olduğunuz yiyeceklerden mahrum kalmışsınız gibidir. Fiziksel olarak hayatta kalmak yiyecek ve uykuya bağlı olsa da, duygusal olarak hayatta kalmak şefkate bağlıdır.

Kimsenin sizi gerçekten sevmediği duygusu farklı yerlerden gelebilir. İlke olarak, tüm insanlar bu şekilde hissedebilir. Kimse bizi mükemmel bir şekilde sevemez. Hatta anne sevgisi gibi en derin ve en samimi sevgi bile, kusurlu ve eksiktir.

“Ve bölgenizden geçen mevsimleri hep kabul etmiş olsanız bile, kalbinizin mevsimlerini de kabul edeceksiniz.”

– Khalil Gibran

Eğer sevgiyi çok fazla idealize ederseniz, kimsenin sizi gerçekten sevmediği sonucuna varabilirsiniz, çünkü kimse hayatını sizin için vermek istemez. Ya da eninde sonunda sizi hayal kırıklığına uğratırlar ve onlara ihtiyaç duyduğunuzda orada yokturlar.

Duygusal yoksunluğu sevenler, insanların verebileceğinden daha çok sevgi ister. Beklentileri de çok yüksek olduğu ve karşılanmadığı için sürekli hayal kırıklığına uğrayabilirler.

Kimsenin sizi gerçekten sevmediğini hissettiğiniz zamanlar olabilir, çünkü basitçe, aslında başkalarıyla gerçek şefkat bağları kuramıyorsunuzdur.

Belki kendinizi bedeninizin altında saklıyorsunuz ve kendinizi izole ediyorsunuz. Belki sevgi dolu ilişkileri nasıl inşa edeceğinizi ve sürdüreceğinizi bilmiyorsunuz. O zaman yalnız kalmış bir halde sıkıştığınızı hissedersiniz.

Kimse sizi sevmiyor mu? Kendiniz de buna dahil misiniz?

Birçok kez sizi kimsenin sizi sevmediğini düşündüğünüz zaman, bu “hiç kimse” kendinizi de kapsamaktadır. Birisinin, benlik saygısının düşük olduğunu fark etmesi nispeten kolaydır. Ayrıca şunu söylemek de kolaydır, “Eh, şimdi mesele sadece kendimi daha çok sevmek.” Zor olan şey, o fikri gerçeğe dönüştürmektir.

Kendinizi sevmek istemediğinizden değil, bunu yapmanın bir yolunu bulamıyorsunuzdur. Eğer kendinizi takdir etmezseniz, bu hiçbir yerde ortaya çıkmaz. Arkasında çoğu kez düşmanlık, bazen de terk edilme veya şiddetli bir saldırganlık öyküsü vardır.

Kendine duyulan sevginin az olmasının en muhtemel nedenlerinden biri, çocukluğumuzda genellikle de masumiyet kılığına girmiş bir şekilde, ailemiz tarafından neden şefkat istemememiz veya ona ihtiyaç duymamamız konusunda yanlış düşüncelere yönlendirilmemizdir. Öyle ya da böyle, bazıları bize buna değmediğimiz fikrini vermiştir. Sevgiye layık değiliz.

Bu düşüncelere inandık çünkü, bizi düşünmeye sevk eden kişiler sevdiğimiz ve hatta hayranlık duyduğumuz insanlardı. Muhtemelen, sevilmeden hayata başladık. Omuzlarımızda bir “Neden?” sorusunu taşıdık ve bu cevapsız kaldı.

Belki de babamızı, annemizi veya sevdiğimiz başka birini memnun etmek için kendimizi sevmemeyi öğrendik, çünkü yanlış yönlendirildikleri için bizden bunu beklediler.

Başkalarına bizi sevsinler diye mi yardım ediyoruz?

Bazen bir duygusal yoksunluk durumunda yaşarız. Başka bir deyişle, sevgi eksikliği. Hatta böyle yaşamak istemediğimiz sonucuna bile varabiliriz.

Ancak bu durumdan kurtulmak kolay değildir. Bu noktada, şunu sormaya değer: başkalarına bizi sevsinler diye mi yardım ediyoruz?

Hiç kimsenin seni gerçekten sevmediği hissi çok derin olsa da, çıkış o kadar uzakta olmayabilir. Bazen, sadece duygusal sınırları nedeniyle bizi sevmeyenleri affetmek ile ilgilidir. Düşmanlığının bizden daha çok kendisiyle ilgili olduğunu kabul etmek gereklidir.

Aynı zamanda kendimizi affetmeyi de beraberinde getirir, çünkü aslında böyle bir kayıtsızlığı hak edecek hiçbir şey yapmadık. Kendinizle ilgili hiçbir yanlış olmadığını ve sahip olduğunuz suçluluk duygularının temelsiz olduğunu anlayın.

Çıkış yolu…

Başkalarını sevmeyi bilip bilmediğimizi kendimize sormak önemlidir.

Bazen sevgiye çaresizce ihtiyacımız olduğunu gösteririz; bu, diğerlerini korkutup itebilir. Kendimizi sevmememiz ve değerli hissetmek için başka birine ihtiyaç duymamız gerçekten bir itiraftır. Eğer durum bu noktaya gelirse, kimse böyle bir sorumluluk istemez.

Yeterince sosyal beceri geliştirememiş olabiliriz. Ama başkalarıyla daha akıcı ve spontan bir şekilde ilişki kurmayı her zaman öğrenebiliriz. Bu öğrenebileceğimiz, uygulayacağımız ve pratik yapabileceğimiz bir şeydir. İşe yarar.

Kendimizi diğerlerinden ayırmak atılacak ilk adımdır. Sonra, barajın kapaklarını açtıktan sonra, karşılıklı sevginin olağanüstü serüveninde ilerlemeyi öğreniriz.