Üzüntünün Beni Kendimden Uzaklaştırmasına İzin Vermeyeceğim
Bugün üzgün hissederek uyandım. Bazen etrafımda olan her şey yüzünden bunun endişe, şaşkınlık ya da inançsızlık olup olmadığını bilmiyorum. Bilmiyorum, ama bildiğim bir şey varsa, o da bu üzüntünün beni istila etmiş olduğudur. Bu duygulara tutunmak ve onların içinde kök salmasına izin vermek, mutluluğu bir yaşam kanunu olarak kabul eden bir toplumda suç olarak kabul edilir (onu elde etme araçları ile birlikte).
Ancak, bu üzüntünün ötesinde bir şey olduğunu görebiliyorum. Ben! Ve ben onu orada tutan kişiyim. Hissettiklerimin beni kendim olmaktan ayrı tutacağını bilebilecek tek kişi benim. Hissettiklerim kim olduğumu, neyi kontrol edebileceğimi ve neyi gerçekten arzuladığımı görmeme izin vermiyor.
Fakat üzüntünün beni özümden ayırmasına izin vermemeye karar verdim. Acılarımın söylediği gibi hareket etmeyeceğim. Gerçek şu ki, üzüntü sadece ben olduğum için var. Bu nedenle, benden daha güçlü olamaz. Hüzün benim içimde ve aklımda olsa bile savaşmaya devam edeceğim. Bazen bana söyleyeceği faydalı bir şey olması durumunda onu dinleyebilirim. Eğer öyle değilse, o zaman kendi haline bırakacağım. Ama ben güce sahip olan benim.
Üzgün hissediyorum ve bu benliğimin bir parçası
Sabit sonuçlarla biten bir oyun değilim. Siyah taşların beyaz olanlarla bir arada olduğu bir oyun tahtasıyım. Onlar geçici duygular, bazen adımlarıma rehberlik ediyor ya da yaptığım her şeyi kontrol ediyorlar. Yine de buna rağmen kimliğim her zaman orada. İlginçtir ki, bu üzüntü yeni şeyler öğrenmeme yardımcı oluyor. Kendimi, yalnızlığım içinde, bunun sert ve sağır edici sessizliği ile inşa ediyorum. Kendimi dinliyorum. Bazen olanları anlamak ve gelişmek için bu şekilde hissetmem gerekiyor.
Üzgünken bir şeye karar veremiyorum, ama biraz daha cesur olduğumda bu duyguların bana öğrettiği şeyleri devam ettirebilirim. Üzüntü bana öyle değerli şeyler öğretti ki, ondan kurtulmak ya da ortadan kaybolmasını istemiyorum.
Bırak üzüntü yerini alsın
İçimde yükselmesini istiyorum. Ben yaşarken, onu tutup ona haklı bir yer vermek istiyorum. Onu ihlal etmek istemiyorum. Duygularımın ele geçirilmesini istemiyorum. Bütün hislerim içimden geliyor ve benim tarafımdan besleniyor. Onlar için önemliyim, onların varoluş sebebi benim, ve onlar da varlığımın farkında olmamı sağlıyor.
Bekleyeceğim ve ne olacağını göreceğim, ve bu üzüntüden çıkan şeylere göre asılı kalacağım ya da düşeceğim. Şimdi hissettiklerim sıradan biri olmadığıma dayanıyor. Üzüntü, hissettiklerimle gerçekten bağ kurabileceğim özel bir zaman.
Üzüntüyü doğal bir şey olarak yaşadığımda, her parçamdan yaratıcılık akıyor. Acı ne kadar büyükse, ben de o kadar büyüğüm, çünkü hayatımda ilk defa, etrafımdakilerin beklentileri yerine, hislerim beni yönlendiriyor.
Üzüntünün, değerlerim için savaşmamı engellemesine izin vermeyeceğim
İnançlarım benim pusulamdır. Diğer her şey yol boyunca bulduğum şeylerden oluşuyor. Nezaketi saflıkla, ciddiyeti samimiyetle, üzüntüyü zayıflıkla karıştıran insanlarla tanışacağım. Bunların hiçbiri hedeflerime ulaşmamı engellemeyecek ve bu da değerlerimin bir yansıması olacak.
“Büyük bir zeka ve derin bir kalp için acı ve ıstırap daima kaçınılmazdır. Büyük insanlar kesinlikle bu dünyada üzüntü yaşamalıdır.”
– Fyodor Dostoyevsky
Her gün, bunu başarmak için bir adım daha atacağım. Bazı günler üzüntüm bir yerlere gitmemi engeller. Diğer günler bir esinti gibi görünür. Ve diğer günler de çok hızlı gideceğim ve fazla bir şey öğrenmeyeceğim.
Ancak, bazen, en saf neşenin ortasında bile, bu duyguların hayatımı geliştirebileceğinin farkında olduğum zaman geldi. Bu üzüntü köklerini yarattı ve onları sulamak, onlara bakmak ve büyümek için bana hareket verdi. Ve bu üzüntü ve sevinç karışımından, usta bahçıvanlarının bakımıyla gelişen hayatımın en güzel bahçeleri büyüdü kocaman oldu.